ალექსანდრე ჭავჭავაძის "სიყვარულო, ძალსა შენსა" რომანტიკული სამიჯნურო პოეზიის კლასიკური ნიმუში - ფაქიზი, ამაღლებული სიყვარულის უკვდავი საგალობელია. მასში მიჯნურობა წარმოდგენილია დაუძლეველ, დაუთრგუნველ ძალად, რომელსაც ყოველი სულდგმული ემონვის და ემორჩილება. მას ტახტად გულს უძღვნიან, რამეთუ მასზე დიდი მბრძანებელი ქვეყნად არ გაჩენილა; ხარკად ოხვრა-გოდებას სწირავენ, რამეთუ მის უწყალობას მხოლოდ ასეთი გამორჩეული მსხვერპლი შეჰფერის. იგი აყეფებს თვალცრემლიან ბულბულს ვარდის მახლობლად, იგი აფარფატებს უმწეო ფარვანას სანთლის გარშემო. "სიყვარუულო, ძალსა შენსა ვინ არს, რომე არ ჰმონებდეს? ვინ არს, რომე გულსა ტახტად, ოხვრას ხარკად არა გცემდეს? შენგან მეფე მონა ეყმოს, შენგან ბრძენი ხელად რებდეს და ქვაბულსა რად ეზრახვის, რომ შენგამო ვარდს შეჰყეფდეს!" ალექსანდრე ჭავჭავაძე მხატვრულად ნათელყოფს სიყვარულის ყოვლისმომცველ ბუნებას, მის მძლეთა მძლე ძალას, რომელსაც თანაბრად ემორჩილება ერიც და ბერის, მეფეც და მხევალიც. იგი თვითმპყრობელი ხელმწიფეა, რომელსაც ყველგან სასახლე ელის; მბრძანებელია...
Комментарии
Отправить комментарий